Η προχθεσινή βροχόπτωση, που συνδυάστηκε με δυνατό αέρα, ανέδειξε για μια ακόμη φορά ένα πρόβλημα που ταλανίζει το χωριό μας, χρόνια τώρα. Κάθε φορά που οι καιρικές συνθήκες είναι έντονες, ο οικισμός ξεμένει από …ηλεκτρικό ρεύμα. Και λέμε ο οικισμός, γιατί τα πεδινά μέρη δεν έχουν αυτό το πρόβλημα, αφού σπανίως «σκοτεινιάζουν». Προφανώς οι δύο περιοχές ηλεκτροδοτούνται από διαφορετικές γραμμές. Οι διακοπές αυτές που το χειμώνα συμβαίνουν αρκετά συχνά, δημιουργούν μικρο-ζημίες (έως τώρα) σε διάφορα νοικοκυριά, ιδίως σε ηλεκτρικές συσκευές. Η δικαιολογία που προβάλει η ΔΕΗ είναι ότι … «οι Οικολόγοι δεν επιτρέπουν το κλάδεμα των δέντρων» κοντά στα οποία διέρχονται τα καλώδιά της (μάλλον με αστείο μοιάζει η δικαιολογία αυτή). Επίσης, ενώ σήμερα έχουμε τη δυνατότητα έγκαιρης πρόβλεψης των καιρικών φαινομένων, η υπηρεσία αυτή, κάθε φορά που συμβαίνει διακοπή ρεύματος λόγω της κακοκαιρίας, δεν έχει φροντίσει να έχει επαρκή αριθμό ατόμων στις βάρδιες της (αυτό είναι άλλη μία από τις δικαιολογίες που ακούμε). Νομίζουμε ότι κάτι οργανωμένο πρέπει να γίνει από όλους τους θιγόμενους, προκειμένου να διορθωθεί αυτή η κατάσταση…
Όμως, όπως το νόμισμα έχει δύο πλευρές, έτσι και η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, μας δίνει την ευκαιρία να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, όταν το ηλεκτρικό δεν υπήρχε ή (όταν πρωτο-εμφανίστηκε) ήταν λιγοστές οι λάμπες στα σπίτια και στους δρόμους…
Τότε που το άναμμα της φλόγας προϋπέθετε «σχέση» με το υλικό στοιχείο (η προετοιμασία, η συλλογή των απαραίτητων, η επαναλαμβανόμενη προσπάθεια ανάμματος κλπ), έναντι του σημερινού «άψυχου» πατήματος ενός διακόπτη. Τότε που, μόλις σκοτείνιαζε, για να διασχίσει κανείς το δρόμο της γειτονιάς έπρεπε να κρατάει ένα κούτσουρο (κομμάτι ξύλο) αναμμένο, που μετά το σούρουπο αντίκριζε φιγούρες παρά πρόσωπα, ή που για να «κινηθεί» στο εσωτερικό του σπιτιού του, ήταν απαραίτητη η λαδοφωτιά. Τότε που το άναμμα από το τζάκι αποτελούσε εκτός από «ιεροτελεστία» και βασική λειτουργία επιβίωσης, αφού αυτό αποτελούσε τη μοναδική εστία θέρμανσης και μαγειρέματος, ενώ ακόμη και τα υπολείμματά του τα χρησιμοποιούσαν οι δικοί μας σε διάφορες άλλες χρήσεις (όπως για παράδειγμα χρησιμοποιούσαν τη στάχτη στην μπουγάδα).
Όμως, όπως το νόμισμα έχει δύο πλευρές, έτσι και η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, μας δίνει την ευκαιρία να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, όταν το ηλεκτρικό δεν υπήρχε ή (όταν πρωτο-εμφανίστηκε) ήταν λιγοστές οι λάμπες στα σπίτια και στους δρόμους…
Τότε που το άναμμα της φλόγας προϋπέθετε «σχέση» με το υλικό στοιχείο (η προετοιμασία, η συλλογή των απαραίτητων, η επαναλαμβανόμενη προσπάθεια ανάμματος κλπ), έναντι του σημερινού «άψυχου» πατήματος ενός διακόπτη. Τότε που, μόλις σκοτείνιαζε, για να διασχίσει κανείς το δρόμο της γειτονιάς έπρεπε να κρατάει ένα κούτσουρο (κομμάτι ξύλο) αναμμένο, που μετά το σούρουπο αντίκριζε φιγούρες παρά πρόσωπα, ή που για να «κινηθεί» στο εσωτερικό του σπιτιού του, ήταν απαραίτητη η λαδοφωτιά. Τότε που το άναμμα από το τζάκι αποτελούσε εκτός από «ιεροτελεστία» και βασική λειτουργία επιβίωσης, αφού αυτό αποτελούσε τη μοναδική εστία θέρμανσης και μαγειρέματος, ενώ ακόμη και τα υπολείμματά του τα χρησιμοποιούσαν οι δικοί μας σε διάφορες άλλες χρήσεις (όπως για παράδειγμα χρησιμοποιούσαν τη στάχτη στην μπουγάδα).
Τότε βέβαια, η έλλειψη ηλεκτρισμού δημιουργούσε πρόσθετες δυσκολίες στην καθημερινότητα, ενώ σήμερα προσθέτει λίγες στιγμές ρομαντισμού, που τόσο λείπουν από την αυτοματοποιημένη εποχή μας…
Once at Christmas time, in England, we lost electricity for a half-day. The children loved all the candles we lit, but then they asked to 'watch the TV by candlelight'. Xerete Simon & Linda
ΑπάντησηΔιαγραφή