Πρωινό Σαββάτου, με τον ήλιο να λούζει τις γειτονιές του χωριού, ευχάριστη, φωτεινή και συνάμα ζεστή εικόνα, από αυτές που επιφυλάσσει το «μικρό καλοκαιράκι» του Οκτώβρη. Στον ίσκιο από τη φρεσκοτρυγημένη περγουλιά του σπιτιού του, ο κυρ Θανάσης Μαρτζούκος «παλεύει» με ένα παμπάλαιο «κασσαφόρτε» (χρηματοκιβώτιο), κληρονομιά του προπάππου του. Λίγο πιο κει, στο πεζούλι της Χαριτωμένης, η αδελφή του, δασκάλα μου στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, ανοίγει τη συζήτηση με αφορμή τη συναισθηματική αξία που έχουν ένα παλαιό τραπέζι και ένας κομός από κινέζικο μαόνι, επίσης οικογενειακή κληρονομιά. Και η συζήτηση δεν αργεί να καταλήξει σε αφήγηση, για τη μικρή(;) οικογενειακή ιστορία που εξελίσσεται από τις αρχές του 19ου αιώνα.
Τότε δύο αδέλφια, Μαρτζούκοι στο επώνυμο, εγκαταστάθηκαν στο καντούνι «του Παπαγιάννη», σε ένα φτωχόσπιτο στο βάθος, που ο ήλιος μόλις που τόβλεπε από την πίσω πλευρά του. Ο ένας, απογοητευμένος από τις δυσκολίες της ζωής ταλαντεύονταν αδιάκοπα ανάμεσα στην κοσμική και την μοναχική επιλογή. Ο δε άλλος, δυναμικός, αξιοποιώντας τις λιγοστές οικονομίες που συγκέντρωσε μέσα σε λίγα χρόνια με σκληρή δουλειά, ξανοίχτηκε στη χώρα και δημιούργησε ένα μικρό εμπορικό στον μαρκά, στο λιμάνι. Οι δοσοληψίες του όμως με την ύπαιθρο κυρίως, δεν πήγαν καλά και η επιχείρηση δεν άργησε να φαλίρει. Ξενιτεύτηκε έτσι στη μακρινή Οδησσό, τόπο καταφυγής και ευκαιριών για πολλούς Έλληνες και ιδιαίτερα Επτανήσιους, ναυτικούς και εμπόρους. Δεν άργησε να γυρίσει από εκεί με ένα φορτίο σιτάρι προς διάθεση. Οι χωρικοί από τα’ Γύρου που πριν από μερικά χρόνια τον είχαν βουλιάξει στα χρέη, έτρεξαν να αγοράσουν τοις μετρητοίς για να τον βοηθήσουν. Κινήθηκε έτσι το εμπόριό του και το ένα φορτίο έφερε το άλλο. Σιγά-σιγά το παλιό εμπορικό ξαναστάθηκε στα πόδια του, με τη βοήθεια και του άλλου αδελφού και οι συναλλαγές του Σπύρου Μαρτζούκου επεκτάθηκαν στην πόλη και στα χωριά της Κέρκυρας. Δεν άργησε να εξελιχθεί σε μεγαλέμπορο, με κτηματική περιουσία στην Κορακιάνα, στο Ζυγό και στα χωριά του Γύρου.
Σαν ήρθε η ώρα της δημιουργίας οικογένειας, ο Σπύρος θα επιλέξει νύφη από την ονομαστή οικογένεια Μεταλληνού (Γκάγκα). «Οι Γκαγκάτες, ο ένας συμβολαιογράφος και ο άλλος δάσκαλος, την εποχή εκείνη ήταν δερβέναγες του χωριού, με καλές σχέσεις με τους Βενετσιάνους». Ο Σπύρος με τη γυναίκα του θα ευτυχήσουν να αποκτήσουν τέσσερις κόρες (1) και ένα γιο, το Θανάση, πάππου του σημερινού Θανάση Μαρτζούκου. Μάλλον αριστερών πεποιθήσεων για την εποχή, ο Σπύρος, ανακατεύτηκε με το ρεύμα του επτανησιακού ριζοσπαστισμού και κάποια στιγμή, επί αγγλοκρατίας, λίγο πριν από την Ένωση, εκλέγεται βουλευτής. Η κόντρα του όμως με την αριστοκρατία της πόλης θα τον οδηγήσει σύντομα σε παραίτηση και η διαφωνία του λίγο αργότερα με το κόμμα, στην έξοδό του από την πολιτική. Οι περιγραφές που έχουν διασωθεί, τον φέρουν να φοράει ανελλιπώς την κόκκινη γραβάτα του και να κρατάει στο χέρι του μιαν ασημένια πίπα, ενώ και το μεγάλο πορτόνι, η ξύλινη εξώπορτα του σπιτιού του ήταν κι αυτή βαμμένη κόκκινη. Η μοναδική φιγούρα του που διασώθηκε είναι από έναν πίνακα του Γυαλινά.
Όταν ο άγγλος αρμοστής Γλάδστων ήρθε στην Κέρκυρα στα τέλη της δεκαετίας του 1850 και πραγματοποίησε εξόδους στην ύπαιθρο του νησιού προκειμένου να αποκτήσει ιδίαν αντίληψη για το πολιτικό κλίμα που επικρατούσε σε σχέση με την Ένωση, επισκέφθηκε και την Κορακιάνα. Σύμφωνα με προφορικές πηγές, κατά την παρουσία του στο χωριό φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Μεταλληνού (Γκάγκα) στη Νεροσυρμή. Την επόμενη ημέρα μίλησε στους Κορακιανίτες από την αυλή του σπιτιού του Θανάση Μαρτζούκου, γαμπρού του Γκάγκα. Ο κόσμος που είχε κατακλύσει την πλατεία του Άη-Νικολόπουλου και τους γύρω δρόμους κραύγαζε «Ένωση αν’όρος» (δηλαδή «Ένωση άνευ όρων»).
Ο Σπύρος Μαρτζούκος, ευκατάστατος ων, συντηρούσε στο σπίτι του φτωχές γυναίκες για χρόνια, βοηθούσε όπου μπορούσε. Όταν δε κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα της αναχώρησης από «τον μάταιο τούτο κόσμο», πρόσταξε τη γυναίκα του να του φέρει από το μαγαζί τα «χρεώστια», που γέμιζαν μισό σακί και βάλε και να τα ρίξει στον αναμμένο φούρνο, να τα κάψει. «Εκερδίσαμε, εκερδίσαμε, δεν μας χρειάζεται άλλο. Κάφτα και με γεια τους και με χαρά τους. Το παιδί το μικρό, κάποιος από τους γαμπρούς μας θα το αναλάβει» αναφώνησε…Κάπως έτσι ο γιος του, ο Θανάσης Μαρτζούκος, πάππους του σημερινού Θανάση, παρέλαβε το περίφημο «κασσαφόρτε» με περιεχόμενο μόνο δύο βώλους.
Ο οκτωβριάτικος ήλιος έχει ήδη διανύσει τη μισή ημερήσια διαδρομή του στο στερέωμα. Κάπου εδώ η αφήγηση τελειώνει...Με την ελπίδα ότι κάπου θα καταγραφεί, έτσι, για να υπάρχει. Εξάλλου η μία από τις δύο κόρες της οικογένειας έχει αναλάβει το βάρος της ανίχνευσης της γενεαλογίας, με την πρώτη ευκαιρία… (17/10/2009)
Κοντεύουν δύο τα ξημερώματα, ανήμερα της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα και το «Ολονύκτιο» στην εκκλησία της Αρκούδενας συνεχίζεται. Η αίσθηση της υγρασίας ανακατεμένη με τη μυρωδιά από τα δαφνόφυλλα και το λιβάνι δημιουργούν τη δική τους ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του μικρού ναού. Συντελούντος και του ψιλόβροχου που εδώ και αρκετή ώρα έχει αρχίσει, η παρουσία των πιστών είναι περιορισμένη, στην πλειονότητά τους γυναίκες. Τα δύο ψαλτήρια μόλις έχουν ολοκληρώσει την εναλλάξ ανάγνωση θαυμάτων του Αγίου και ο Όρθρος συνεχίζεται στους κανονικούς τους ρυθμούς…Οι πρώτες αποχωρήσεις σημειώνονται, με κατευόδιο ένα χάρτινο σακουλάκι με σπερνά, για τα οποία έχουν φροντίσει η Κατερίνα και η Αίμη Σαββανή, που έχουν τη φετινή επιμέλεια της εορτής.
Από όσο θυμόμαστε, σχεδόν κάθε γενιά κορακιανιτών, αρκετά νωρίς και πάντως πολύ πριν επιχειρήσει να κατακτήσει το δικό της στόχο στη ζωή, επιδίωκε την κατάκτηση ενός άλλου «υψηλού» στόχου: της κορυφής από το «Τριοκάτσουλο» (Τρία Κατσούλια), την προεξοχή αυτή του Κοράκιου Όρους που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια, όσων κατοικούν στον πυρήνα του οικισμού. Κάθε γενιά λοιπόν και μια σημαία μπηγμένη στην κορυφή, σημάδι ορατό της κατάκτησης του πρώτου αυτού στόχου, σύμβολο της θέλησης για τη συνέχεια, στον πραγματικό στίβο της βιωτής.
Η συνέχεια των γυρισμάτων της τηλεοπτικής εκπομπής "Μένουμε Ελλάδα", δόθηκε σήμερα το μεσημέρι, στην πλατεία του Άη Νικολόπουλου. Η Φιλαρμονική παρατεταγμένη με φόντο την εκκλησία, έπαιξε χριστουγεννιάτικά κυρίως κομμάτια και η κάμερα, "στημένη" μπροστά από το (πάλαι ποτέ) μαγαζί της Χαριτωμένης, έγραφε...Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε άλλη μια ηχογράφηση σε εσωτερικό χώρο.
το γνώριμο ήχο για τον εσπερινό, παραμονή της εορτής του Άγιου. Μαζί με την έναρξη του εσπερινού προχωρούσαν και οι τελευταίες ετοιμασίες της εκκλησίας: φωταγώγηση του καμπαναριού, στολισμός του ναού με δαφνόφυλλα και τριαντάφυλλα, άναμμα των καντηλιερηδων, τακτοποίηση των άρτων. Ψαλτάδες και επίτροποι με συγκεχυμένους ρόλους και υπό την καθοδήγηση του ιερέα, πάσχιζαν να ολοκληρώσουν εγκαίρως το έργο τους. Συχνή ήταν η παρεμβολή ενοριτών που προσέθεταν κάτι το προσωπικό στο σκηνικό της προετοιμασίας. Η Ζαϊρα με τα χειμωνιάτικα κρίνα, ο Αντώνης με το «ταμένο» λάδι για το απογέμισμα των καντηλιών, η Μαρία στο γενικό συγύρισμα. Η φωνή του εορτάζοντος Νικόλαου Σαββανή έδινε πνοή στο ψαλτήρι, σε υμνωδία με τον Σταμάτη Απέργη. Στα δεξιά του τέμπλου σε περίτεχνα σκαλισμένη μαρμάρινη βάση ήταν ήδη τοποθετημένο το «αντίγραφο» της εικόνας του Αη Λιά…
Της Αγίας Βαρβάρας ανήμερα, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, η μικρή εκκλησία της Παναγίας, «στην γγοντράδα των Μουργάδων»(1) υποδέχτηκε στην πρωινή Λειτουργία τους λιγοστούς πιστούς (γυναικείο στην πλειονότητα το εκκλησίασμα). Στα αριστερά του τέμπλου, στο εσωτερικού του μικρού ναού, η εικόνα της Αγίας θύμιζε το θαύμα που σημειώθηκε γύρω στα 1870, τέτοια μέρα, στο λουτρουβιό του Απέργη, όταν αποκολλήθηκε ο καβαλάρης της στέγης, χωρίς να τραυματιστεί κανείς από τους εκεί ευρισκόμενους. Από τότε, οι απόγονοι της οικογένειας τελούν εναλλάξ την εορτή, προσφέροντας σπερνά στους εκκλησιαζόμενους και στη γειτονιά. Φέτος ήταν η σειρά του Δημήτρη Απέργη και της αδελφής του Νίτσας Ψαρρά…
Νωρίς σήμερα το πρωί, τοπικό «συνεργείο» κατέφθασε στη Βενετιά, στο παλιό κτίριο της Φιλαρμονικής, με σκοπό να αναζητήσει το βάθος της θεμελίωσης του κτιρίου, το οποίο πρόκειται όπως είναι γνωστό, να αναπαλαιωθεί. Παρόντες μεταξύ άλλων ήταν ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου Τάκης Σαββανής, ο γεωλόγος-μηχανικός Γιώργος Αρμένης και ο Βαγγέλης Μεταλληνός με το εκσκαπτικό του μηχάνημα. Ο τελευταίος αποτελεί την πιο πρόσφατη συμμετοχή στην ομάδα των χωριανών (και μη) που έχουν προσφερθεί να συνδράμουν στην προσπάθεια διάσωσης του κτιρίου. Μετά από ολιγόωρη προσπάθεια ο σκοπός επετεύχθη, όσον αφορά στην θεμελίωση του μπροστινού τοίχου. Στις επόμενες μέρες θα επαναληφθεί η προσπάθεια για τον πλαϊνό τοίχο.
Στο χωριό, τα «Εισόδια» εορτάστηκαν στην εκκλησία της Παναγιάς. Μετά τη Λειτουργία προσφέρθηκαν από την Εκκλησία άρτοι και από την Κατερίνα Ιωνά και τη Δώρα Βίνου, σπερνά. Στη συνέχεια έλαβε χώρα η καθιερωμένη μάζωξη ιερέων, επιτρόπων, ψαλτάδων και λοιπών παρατρεχάμενων, στο σπίτι του Αλέκου Ιωνά, για συζήτηση με τη συνοδεία καφέ, ούζου και σπιτικής συκομαϊδας…
Κυριακή πρωί και το μικρό μονοπάτι πίσω από τον Σταυρωμένο, που οδηγεί στην παλαιά εκκλησία του Άη-Μιχαήλη, ζωντανεύει (όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα) από το ανηφόρισμα των πιστών. Το ξέφωτο στο τέλος της διαδρομής, σε αποζημιώνει με μιαν εξαίσια πανοραμική θέα του χωριού, του κάμπου, των γύρω λόφων και ακόμη μακρύτερα ως την πόλη της Κέρκυρας. Στις 9 η ώρα η μικρή εκκλησία είναι ήδη ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο. Ο διάκοσμός της εξαιρετικά λιτός, με δαφνόκλαδα μπλεγμένα στο τέμπλο, που από μόνο του μαρτυράει τη διαφορά ηλικίας αρκετών αιώνων από τον υπόλοιπο ναό. Το τελείωμα της Λειτουργίας ακολουθεί μνημόσυνο στη θύμηση του παπα-Κουρίνη. 
Αναδρομή, με λιγοστά λόγια, σε μια αξιοπρόσεκτη πορεία και στάσης ζωής, από την αναχώρηση για το «ησυχαστήριο» του Αγίου Όρους έως την επάνοδο στη γενέτειρα Κορακιάνα, όπου άφησε την τελευταία του πνοή ως ιερέας, στα τέλη της δεκαετίας του 1960. 
Στην κάθοδο, όπως πάντα, περιμένει ένα δεύτερο κέρασμα στο σπίτι του Λευτέρη Ιωνά, όπου η κυρία Βασιλική έχει πλούσια στρωμένο το τραπέζι, με χειροποίητα γλυκίσματα, σπερνά και ποτό. Σε περίοπτη θέση μια πεντανόστιμη κολοκυθόπιτα, καμωμένη από σπούρδα (μεγάλη κολοκύθα), που καλλιεργεί ο νοικοκύρης. Ο παπα-Κουρίνης έχει και εδώ την τιμητική του, με αναφορές στα περίφημα περιπαικτικά του στιχουργήματα, που σώζονται ως τις μέρες μας, μέσω του προφορικού λόγου. Επιτόπου, κανονίζεται μία νέα συνάντηση για μια πιο διεξοδική συζήτηση επί του θέματος αυτού.
Ο ήλιος πλαγιοκοπεί πλέον το χωριό μας σκορπίζοντας απαλές ανταύγειες στου Μαρμαρά και στην Κάβενα. Για αρκετούς χωριανούς η μέρα δεν έχει τελειώσει…Η Σοφία και η Φρειδερίκη ασχολούνται, η μία με τη σπορά και η άλλη με το δέσιμο των σκόρδων σε μακριές πλεξούδες, ο κυρ Κώστας επιβλέπει τις καρποδεμένες κορωνέϊκες ελιές του, ενώ πιο πέρα η Μαρία παρακολουθεί το κοπάδι των προβάτων στο τελείωμα της βοσκής του.
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου…Εθνική επέτειος του ΟΧΙ κατά των εισβολέων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…Στην πρωινή ηρεμία του χωριού ξεχωρίζει η κινητικότητα στο κτίριο της Φιλαρμονικής, όπου οι μουσικοί ετοιμάζονται για τη συμμετοχή τους στην παρέλαση. Στο δρόμο για την εκκλησία του Άη Γιώργη, μαθητές, ντυμένοι στα άσπρα και τα μπλε κατευθύνονται με βιάση προς το Δημοτικό Σχολείο. Στο προαύλιο της εκκλησία λιγοστοί είναι οι πιστοί που αναμένουν για την έναρξη της δοξολογίας. Ο ιερέας και η ολιγομελής ομάδα των ψαλτών είναι αδύνατο να γεμίσουν το κενό στο εσωτερικό του ναού. Τα στασίδια, απελπιστικά άδεια…Η εικόνα αυτή δεν διαρκεί για πολύ. Τα παιδιά του νηπιαγωγείου και του Δημοτικού «εισβάλουν», με υψωμένη τη σημαία και παίρνουν θέση μπροστά από το αριστερό ψαλτήρι. Από κοντά οι δύο νεαρές δασκάλες τους. Ένα δεύτερο κύμα «εισβολέων» δεν θα αργήσει και ο μισο-άδειος ναός γεμίζει με τα παιδιά της Φιλαρμονικής, που παρατάσσονται αρμονικά. Η νέα δασκάλα Πέπη Καλούδη δεν θα αργήσει να διαβάσει την καθιερωμένη επετειακή αναφορά, λίγο πριν από το άκουσμα του Εθνικού Ύμνου.
Στη συνέχεια, η μικρή παρέλαση, των μαθητών και της Φιλαρμονικής θα διασχίσει με συντονισμένο βηματισμό τον άδειο δρόμο του χωριού, έως τις Μουργάδες. Κατά τις 11.00, στη στροφή του Ύψου, μετά την εκεί δοξολογία και κατάθεση στεφάνων, θα πραγματοποιηθεί η παρέλαση των μαθητών των σχολείων του Δήμου, με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής Κορακιάνας. Ο κόσμος είναι αρκετός και σε αυτό βοηθάει η καλοκαιρία της ημέρας… «Χωρίς ανάσα», η Φιλαρμονική θα αναχωρήσει για την πόλη, προκειμένου να συμμετάσχει στις εκεί εκδηλώσεις…
Όμως, η μέρα δεν σταματάει εδώ…Ο καιρός φαίνεται κατάλληλος για ένα τελευταίο ψεκασμό των ελαιοδένδρων. Στα Καμπούλια, στο κτήμα του Βασίλη έχει προγραμματιστεί για σήμερα η προετοιμασία του ψεκαστικού μείγματος. Γαλαζόπετρα και ασβέστης σε μέγεθος από μικρές πέτρες που πρέπει να λιώσουν χωριστά, για να ανακατευτούν λίγο πριν τον ψεκασμό. Η συνταγή παλιά, αποτελεσματική, μα προπάντων φιλική με το περιβάλλον και τον άνθρωπο: 1% θειικός χαλκός, 1% σβησμένος ασβέστης και 98% νερό. Θα χρειαστούν περίπου δύο μέρες, προκειμένου το μείγμα να είναι έτοιμο…(28-10-2009)
Σε αποτύπωση 24 παραδοσιακών και με ιστορική και αρχιτεκτονική αξία οικισμών του νομού μας προχώρησαν τις προηγούμενες ημέρες 185 φοιτητές και επιβλέποντες καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ανταποκρινόμενοι σε σχετική πρόταση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Κέρκυρας. Το συντονισμό των εργασιών είχαν η Αντινομάρχης Χωροταξίας και Περιβάλλοντος της Νομαρχίας Κέρκυρας και ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Κώστας Καραδήμας.
