"Τριοκάτσουλο"

Από όσο θυμόμαστε, σχεδόν κάθε γενιά κορακιανιτών, αρκετά νωρίς και πάντως πολύ πριν επιχειρήσει να κατακτήσει το δικό της στόχο στη ζωή, επιδίωκε την κατάκτηση ενός άλλου «υψηλού» στόχου: της κορυφής από το «Τριοκάτσουλο» (Τρία Κατσούλια), την προεξοχή αυτή του Κοράκιου Όρους που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια, όσων κατοικούν στον πυρήνα του οικισμού. Κάθε γενιά λοιπόν και μια σημαία μπηγμένη στην κορυφή, σημάδι ορατό της κατάκτησης του πρώτου αυτού στόχου, σύμβολο της θέλησης για τη συνέχεια, στον πραγματικό στίβο της βιωτής.
Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, η ανάβαση παρέμεινε συναρπαστική, απολαυστική, όσο και δύσκολη. Στο ανηφορικό διάβα, καθαρά είναι τα σημάδια που φρόντισαν να αφήσουν προηγούμενες σειρές αναβατών, για να ξεχωρίζει κανείς το σχεδόν αόρατο σε αρκετά σημεία μονοπάτι, που μέσα από ένα δάσος από πουρνάρια, σε οδηγεί στην κορυφή. Σε όλη σχεδόν τη διαδρομή παραμένουν διάχυτα τα αρώματα της αμυλοβαγιάς, που επιμένει να ανθίζει στα πιο απόκρημνα σημεία. Στην κορυφή πλέον, μετά από είκοσι περίπου λεπτά και η θέα είναι εξίσου καταπληκτική με τα αρώματα του βουνού. Είναι η ώρα που ο δεκεμβριάτικος ήλιος σπαθίζει πάνω από τις μικροσκοπικές κεραμιδένιες σκεπές, πασπαλίζοντας με ένα απρόσμενα απαλό πορτοκαλό-χρυσο χρώμα τον καμβά της κορακιανίτικης ακουαρέλας.Η κίνηση στους δρόμους είναι ακόμη λιγοστή, μα διακριτή. Ένα φουγάρο στην Πλαγιά φαίνεται να έχει «αρπάξει», αφού γρήγορα καλύπτει με ένα μεγάλο πέπλο γκρίζου καπνού, σχεδόν ολάκερη τη γειτονιά.

Όμως η ώρα της καθόδου δεν αργεί να έρθει, καθώς το φως της ημέρας δείχνει να εξαντλείται. Οι απαιτήσεις της είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές της ανάβασης και στο μυαλό μας έρχονται τα παλιά τενεκεδένια πιάτα, που παιδιά τότε, χρησιμοποιούσαμε σε τέτοιες περιπτώσεις απότομης κατάβασης…