Η προχθεσινή βροχόπτωση, που συνδυάστηκε με δυνατό αέρα, ανέδειξε για μια ακόμη φορά ένα πρόβλημα που ταλανίζει το χωριό μας, χρόνια τώρα. Κάθε φορά που οι καιρικές συνθήκες είναι έντονες, ο οικισμός ξεμένει από …ηλεκτρικό ρεύμα. Και λέμε ο οικισμός, γιατί τα πεδινά μέρη δεν έχουν αυτό το πρόβλημα, αφού σπανίως «σκοτεινιάζουν». Προφανώς οι δύο περιοχές ηλεκτροδοτούνται από διαφορετικές γραμμές. Οι διακοπές αυτές που το χειμώνα συμβαίνουν αρκετά συχνά, δημιουργούν μικρο-ζημίες (έως τώρα) σε διάφορα νοικοκυριά, ιδίως σε ηλεκτρικές συσκευές. Η δικαιολογία που προβάλει η ΔΕΗ είναι ότι … «οι Οικολόγοι δεν επιτρέπουν το κλάδεμα των δέντρων» κοντά στα οποία διέρχονται τα καλώδιά της (μάλλον με αστείο μοιάζει η δικαιολογία αυτή). Επίσης, ενώ σήμερα έχουμε τη δυνατότητα έγκαιρης πρόβλεψης των καιρικών φαινομένων, η υπηρεσία αυτή, κάθε φορά που συμβαίνει διακοπή ρεύματος λόγω της κακοκαιρίας, δεν έχει φροντίσει να έχει επαρκή αριθμό ατόμων στις βάρδιες της (αυτό είναι άλλη μία από τις δικαιολογίες που ακούμε). Νομίζουμε ότι κάτι οργανωμένο πρέπει να γίνει από όλους τους θιγόμενους, προκειμένου να διορθωθεί αυτή η κατάσταση…
Όμως, όπως το νόμισμα έχει δύο πλευρές, έτσι και η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, μας δίνει την ευκαιρία να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, όταν το ηλεκτρικό δεν υπήρχε ή (όταν πρωτο-εμφανίστηκε) ήταν λιγοστές οι λάμπες στα σπίτια και στους δρόμους…
Τότε που το άναμμα της φλόγας προϋπέθετε «σχέση» με το υλικό στοιχείο (η προετοιμασία, η συλλογή των απαραίτητων, η επαναλαμβανόμενη προσπάθεια ανάμματος κλπ), έναντι του σημερινού «άψυχου» πατήματος ενός διακόπτη. Τότε που, μόλις σκοτείνιαζε, για να διασχίσει κανείς το δρόμο της γειτονιάς έπρεπε να κρατάει ένα κούτσουρο (κομμάτι ξύλο) αναμμένο, που μετά το σούρουπο αντίκριζε φιγούρες παρά πρόσωπα, ή που για να «κινηθεί» στο εσωτερικό του σπιτιού του, ήταν απαραίτητη η λαδοφωτιά. Τότε που το άναμμα από το τζάκι αποτελούσε εκτός από «ιεροτελεστία» και βασική λειτουργία επιβίωσης, αφού αυτό αποτελούσε τη μοναδική εστία θέρμανσης και μαγειρέματος, ενώ ακόμη και τα υπολείμματά του τα χρησιμοποιούσαν οι δικοί μας σε διάφορες άλλες χρήσεις (όπως για παράδειγμα χρησιμοποιούσαν τη στάχτη στην μπουγάδα).
Τότε βέβαια, η έλλειψη ηλεκτρισμού δημιουργούσε πρόσθετες δυσκολίες στην καθημερινότητα, ενώ σήμερα προσθέτει λίγες στιγμές ρομαντισμού, που τόσο λείπουν από την αυτοματοποιημένη εποχή μας…
Κοντεύουν δύο τα ξημερώματα, ανήμερα της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα και το «Ολονύκτιο» στην εκκλησία της Αρκούδενας συνεχίζεται. Η αίσθηση της υγρασίας ανακατεμένη με τη μυρωδιά από τα δαφνόφυλλα και το λιβάνι δημιουργούν τη δική τους ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του μικρού ναού. Συντελούντος και του ψιλόβροχου που εδώ και αρκετή ώρα έχει αρχίσει, η παρουσία των πιστών είναι περιορισμένη, στην πλειονότητά τους γυναίκες. Τα δύο ψαλτήρια μόλις έχουν ολοκληρώσει την εναλλάξ ανάγνωση θαυμάτων του Αγίου και ο Όρθρος συνεχίζεται στους κανονικούς τους ρυθμούς…Οι πρώτες αποχωρήσεις σημειώνονται, με κατευόδιο ένα χάρτινο σακουλάκι με σπερνά, για τα οποία έχουν φροντίσει η Κατερίνα και η Αίμη Σαββανή, που έχουν τη φετινή επιμέλεια της εορτής.
Από όσο θυμόμαστε, σχεδόν κάθε γενιά κορακιανιτών, αρκετά νωρίς και πάντως πολύ πριν επιχειρήσει να κατακτήσει το δικό της στόχο στη ζωή, επιδίωκε την κατάκτηση ενός άλλου «υψηλού» στόχου: της κορυφής από το «Τριοκάτσουλο» (Τρία Κατσούλια), την προεξοχή αυτή του Κοράκιου Όρους που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια, όσων κατοικούν στον πυρήνα του οικισμού. Κάθε γενιά λοιπόν και μια σημαία μπηγμένη στην κορυφή, σημάδι ορατό της κατάκτησης του πρώτου αυτού στόχου, σύμβολο της θέλησης για τη συνέχεια, στον πραγματικό στίβο της βιωτής.
Η συνέχεια των γυρισμάτων της τηλεοπτικής εκπομπής "Μένουμε Ελλάδα", δόθηκε σήμερα το μεσημέρι, στην πλατεία του Άη Νικολόπουλου. Η Φιλαρμονική παρατεταγμένη με φόντο την εκκλησία, έπαιξε χριστουγεννιάτικά κυρίως κομμάτια και η κάμερα, "στημένη" μπροστά από το (πάλαι ποτέ) μαγαζί της Χαριτωμένης, έγραφε...Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε άλλη μια ηχογράφηση σε εσωτερικό χώρο.
το γνώριμο ήχο για τον εσπερινό, παραμονή της εορτής του Άγιου. Μαζί με την έναρξη του εσπερινού προχωρούσαν και οι τελευταίες ετοιμασίες της εκκλησίας: φωταγώγηση του καμπαναριού, στολισμός του ναού με δαφνόφυλλα και τριαντάφυλλα, άναμμα των καντηλιερηδων, τακτοποίηση των άρτων. Ψαλτάδες και επίτροποι με συγκεχυμένους ρόλους και υπό την καθοδήγηση του ιερέα, πάσχιζαν να ολοκληρώσουν εγκαίρως το έργο τους. Συχνή ήταν η παρεμβολή ενοριτών που προσέθεταν κάτι το προσωπικό στο σκηνικό της προετοιμασίας. Η Ζαϊρα με τα χειμωνιάτικα κρίνα, ο Αντώνης με το «ταμένο» λάδι για το απογέμισμα των καντηλιών, η Μαρία στο γενικό συγύρισμα. Η φωνή του εορτάζοντος Νικόλαου Σαββανή έδινε πνοή στο ψαλτήρι, σε υμνωδία με τον Σταμάτη Απέργη. Στα δεξιά του τέμπλου σε περίτεχνα σκαλισμένη μαρμάρινη βάση ήταν ήδη τοποθετημένο το «αντίγραφο» της εικόνας του Αη Λιά…
Της Αγίας Βαρβάρας ανήμερα, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, η μικρή εκκλησία της Παναγίας, «στην γγοντράδα των Μουργάδων»(1) υποδέχτηκε στην πρωινή Λειτουργία τους λιγοστούς πιστούς (γυναικείο στην πλειονότητα το εκκλησίασμα). Στα αριστερά του τέμπλου, στο εσωτερικού του μικρού ναού, η εικόνα της Αγίας θύμιζε το θαύμα που σημειώθηκε γύρω στα 1870, τέτοια μέρα, στο λουτρουβιό του Απέργη, όταν αποκολλήθηκε ο καβαλάρης της στέγης, χωρίς να τραυματιστεί κανείς από τους εκεί ευρισκόμενους. Από τότε, οι απόγονοι της οικογένειας τελούν εναλλάξ την εορτή, προσφέροντας σπερνά στους εκκλησιαζόμενους και στη γειτονιά. Φέτος ήταν η σειρά του Δημήτρη Απέργη και της αδελφής του Νίτσας Ψαρρά…
